...Չարենցը զվարճացած ասաց.«Պարոն Իսահակյան, ուշադիր նայեք ինձ, արդյոք առաջի՞ն անգամ եք ինձ տեսնում»:
Հայրս՝ «Այո, առաջին անգամ, որտե՞ղ կարող էի տեսնել ձեզ ՝ Խորհրդային Հայաստանում դեռ չեմ եղել»:
«Լավ նայեցեք ինձ և հիշեք Ղարսը», -շարունակեց նա:
Հայրս երկար նայեց Չարենցի աշխույժ աչքերին, որոնք ունեին խելոք և սրամիտ արտահայտություն, և հանկարծ պայծառացած բացականրեց. «Այո, Ղարսում 1905 թվին, հիշում եմ մի փոքրիկ անպատկառ տղաի, որին դեռ մի ապտակ էլ հասցրի»:
Հուշերին տրվելով՝պատմեց. «Ղարսում էր: Որոշ ժամանակ անց նկատեցի, որ մի փոքրիկ, աշխույժ տղա՝ խելացի աչքերով, իր դեմքի համար բավական մեծ քթով, ամբողջ օրը հետևում էր ինձ. ուր գնացի, չկարողացա ազատվել նրանից:Իրիկունը հյուրանոցիս դռան մոտ էլի այդ տղան էր կանգնած և նայում էր համարձակորեն ճիշտ աչքերիս: Համբերությունս սպառվեց, և նրան մի լավ ապտակ հասցնելով՝ գոռացի. «Գնա, կորի, ի՞նչ ես ուզում ինձանից, ամբողջ օրը հետևում էս ինձ»:
Վիգեն Իսահակյանի հուշերից:
Комментариев нет:
Отправить комментарий